Dit KS programma, uitgevoerd door AMCRE, werd gestart in 2003 en is sindsdien het belangrijkste programma van de Kemperstichting met 70% van onze inzet. Vele dove kinderen wonen verspreid over het hele land en hebben geen toegang tot nationaal onderwijs. Onder de verantwoording van de ouders helpt de KS met de openingvan een zogenaamde “foyer” (klasje) in de nabijheid van hun woonplaats.

Als eerste stap vragen wij de ouders een vereniging op te richten die erkend wordt door de plaatselijke overheid. Vervolgens moeten zij een bestaande locatie vinden die als lesruimte kan worden ingericht (eventueel een beschikbaar klaslokaal) en moeten zij in hun gemeenschap een vrijwilliger aanwijzen die 5 x 4 uur per week les kan geven aan hun dove kinderen.

Als aan deze voorwaarden zijn voldaan, worden deze vrijwilligers door AMCRE gevormd en vertrouwd gemaakt met gebarentaal. Zo werden over de jaren meer dan 90 vrijwilligers getraind en meer dan 40 foyers geopend. Het aantal “actieve” foyers en moniteurs waaraan KS een bescheiden toelage verleent en die door AMCRE wordt begeleid, verschilt per jaar omdat het aantal ingeschreven dove leerlingen variabel is. In het schooljaar 2022-2023 waren 16 foyers actief met 21 moniteurs en 198 dove leerlingen, waarvan 21 meisjes..

De integratie van leerlingen die de Foyer verlaten wordt door de vereniging van ouders bewerkstelligd door middel van kleine contractjes met plaatselijke werkgevers die doven in hun werkplaats opnemen en zodoende een verdere opleiding verzorgen. De plaatselijke verenigingen van ouders hebben zich aangesloten bij het netwerk “Réseau de Foyers de Sourds” (RFS), dat hun belangen landelijk behartigt.

Zo hebben KS, AMCRE, “moniteurs”, ouders, ambachtslieden, werkgevers en RFS, met hun gezamenlijke inzet, over de jaren al meer dan 600 dove kinderen een zelfstandige plek in de gemeenschap gegeven. Samen willen wij onze inzet vervolgen.

Het concrete voorbeeld van Mbaye Sene

De moeder van Mbaye Sene, een doof jongetje in Gandiaye, ging met haar zoontje naar de lagere school waar ook haar andere kinderen naar toe gingen om hem in te schrijven. Daar werd toegang voor haar zoontje geweigerd. Zo bleef Mbaye bij zijn moeder terwijl haar andere kinderen naar school gingen en samen hebben zij gehuild. Zijn oom ging naar Dakar ten rade bij een katholieke school. De zusters daar stuurden hem naar Jan. Daar ontmoette hij het AMCRE team en nam hij kennis van het KS programma voor de doven.

Hij ging terug naar het dorp en creëerde plaatselijk een “vereniging van ouders met dove kinderen”. Een jonge vrouw, Mane Ndao, werd gevonden die in één van de eerste KS cursussen werd geïnitieerd in gebarentaal. Bij haar huis in Gandiaye  stond een schuur waar de vereniging met een foyer voor doven begon. Toen dit schuurtje werd getroffen door een zware regenbui en onbruikbaar werd, verhuisde de “foyer” naar de hoek van een winkel die daar voor werd ingericht. Mane gaf niet op en werd bekend ook buiten haar dorp.

Deze inzet van een doorzetter moedigde de KS aan een model Foyer voor doven te bouwen. De gemeente stelde een terrein beschikbaar en het UNESCO Centrum Nederland (UCN) verleende een donatie die de KS aanvulde. Zo ontvingen Mbaye Sene en andere dove kinderen ook basisonderwijs. Nu heeft hij zijn eigen kippenfarm en houdt hij ook schapen. Met een karretje getrokken door een ezel brengt hij zijn producten naar de markt. Hij is nooit ver van huis gegaan en is nu als volwassene volledig in de gemeenschap geïntegreerd.

We willen dat veel meer dove kinderen zo’n kans krijgen.